κατακορής

κατακορής, -ές (Α)

1. υπερπλήρης, κορεσμένος («κατακορὴς οἴνῳ», Φρύν.)

2. (για διάλυμα) ισχυρός («κατακορές φάρμακον», Ιπποκρ.)

3. (για χρώματα) βαθύς («χρῶμα ὅμοιον ρόδῳ κατακορεῑ», Θεόφρ.)

4. (για αρμονία) τέλειος («κατακορεστάτη συμφωνία ἡ διὰ πασῶν», Νικόμ.)

5. έντονος, σφοδρός («κατακορὴς δίψα», Ιπποκρ.)

6. άμετρος, υπερβολικός («παρρησίᾳ κατακορεῑ καὶ ἀναπεπταμένῃ χρωμένου», Πλάτ.)

7. φρ. α) «κατακορὲς αἴνιγμα» — αίνιγμα που δύσκολα λύνεται (Φίλ.)

β) «κατακορὴς γνώμη» — βαθυστόχαστη απόφαση (Φίλ).

επίρρ...

κατακορῶς και ιων. τ. κατακορέως (Α)

1. έντονα, βαθιά («κατακορέως δίαιμον» — βαθιά χρωματισμένο με αίμα, Αρετ.)

2. υπέρμετρα, υπερβολικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + -κορής (< κόρος (Ι) «χορτασμός»), πρβλ. δια-κορής, υπερ-κορής].